بزن بریم کشور آزادی زنان؛ اینجا آمریکاست/ برشی از خشونت، حمایت و نقض حقوق بشر به سبک غربی‌های مهربان‌تر از ایران!
تاریخ انتشار: ۲ اسفند ۱۴۰۱ | کد خبر: ۳۷۱۶۰۰۴۹
خبرگزاری فارس؛ حنان سالمی: تازه زنگ آخر را زده بودند. بغل اتاقک شیشه‌ای ایستگاه اتوبوس، پر از دخترهای کلاس هفتمی و هشتمی بود. مقنعه‌هایشان را توی گردن‌شان پایین کشیده بودند و موهایشان بیرون ریخته بود؛ یک جور اعتراض اجتماعی به سبک خودشان. خیابان را روی سرشان گذاشته بودند. در این نقطه از اهواز، معمولا برای جلوگیری از کنش و واکنش، زنگ آخر دبیرستان پسرانه و دخترانه را با اختلاف می‌زنند اما ایستگاه اتوبوس امانیه نقطه‌ی وصلی است که آنها را با جیغ و داد و حرکات ناموزون به هم می‌رسانَد و همیشه صدای بزرگ‌ترهایی که منتظر اتوبوس‌اند را درمی‌آوَرد.
بیشتر بخوانید:
اخباری که در وبسایت منتشر نمی‌شوند!
یکی از پیرمردها که سبد خریدش را جلوی پایش گذاشته و به میله‌ی تابلوی ایستگاه تکیه زده بود با کلافگی به طرف دخترها برگشت و دست‌هایش را توی هوا تکان داد:
ـ افسار پاره کردین؟ والله حیا هم خوب چیزیه؛ چتونه اینجوری به جون هم افتادین؟!
پوتین‌های عجیب و غریب دخترها توی هم پیچید و صدای موسیقی گوشی‌هایشان را بلندتر کردند. یکی از زن‌ها برای پناه از نور مستقیم آفتاب، روزنامه را بالای سرش گرفت و با تاسف سر تکان داد:
ـ من نمی‌دونم پدر مادرشون این ریخت و قیافه‌شونو نمی‌بینن؟ آخه یه دختر پونزده شونزده ساله چرا باید موهاشو این‌شکلی کوتاه کرده باشه؟ تو رو خدا رنگ موهاشو ببین! سبز آخه؟!
دختر جوانی که مانتو شلوار اداری پوشیده بود نگاهی به دخترها و پسرهایی که شیشه‌ی دلستر را توی صورت هم خالی می‌کردند انداخت و کمی خودش را عقب کشید تا کثیف نشود:
ـ حاج خانم، همه‌ی دردا از عدم کنترل و نظارته، خونواده‌ها بچه‌هاشونو به امون خدا ول کردن! هم توی خیابون و هم توی فضای مجازی
همه سر تکان دادند و برای در امان ماندن از شلنگ و تخته انداختن نوجوان‌ها ترجیح دادند که پایین پیاده‌رو و لبه‌ی جدول، منتظر اتوبوس بمانند.
تردید برای گفت‌وگو
مردد بودم. نمی‌دانستم چطور جلو بروم. قدم اول را که برداشتم با خودم گفتم به من مربوط نیست. ممکن است جواب سبکی بدهند که در شأن من نباشد. یا حرکت زشتی انجام بدهند. برگشتم سر جای اولم و کنار بزرگ‌ترها منتظر ایستادم اما دختری که یک سر و گردن از بقیه بلندتر بود و مثل پسرها عربده می‌کشید توجهم را جلب کرد. موهای پرپشت و بلند و سیاهش را روی شانه باز کرده بود. می‌دانستم که اگر مستقیم با او حرف بزنم رفتار تکانه‌ای از خودش نشان می‌دهد. مخصوصا با توجه به حجابی که من داشتم امکان اصرار بر لجاجتش دو چندان بود.
اتوبوس رد شد. نتوانستم سوار شوم. یاد سکانسی از فیلم ملک سلیمان افتادم. همان‌جا که شیاطین دور مردم شهر را گرفته بودند و فکرهایشان رو به زوال بود؛ یاران حضرت سلیمان (ع) کنار دریا داشتند مردمی را که از شر شیطان فرار کرده بودند سوار قایق‌ها می‌کردند اما اجنه بر مردم آن‌طرف ساحل مسلط شدند و برای کشتن بقیه به سمتشان حمله کردند. در آن لحظه پیرمرد و مرد جوانی که یاران پیامبر بودند دو حالت داشتند: یا باید با قایق‌ها فرار می‌کردند و یا به طرف شهروندان می‌رفتند و برای نجات بقیه جان‌شان را به خطر می‌انداختند. و آنها در حالی که جمله‌ی «برای خدا و پیامبرش» بر زبانشان بود به سوی خطر رفتند.
نفس عمیقی کشیدم و از پیاده‌رو بالا رفتم. تا به دخترها برسم زمزمه‌ی لبم «برای خدا و پیامبرش» بود. اما وقتی کنار دخترها ایستادم خیلی شکننده و معصوم به نظرم آمدند. دختر قد بلند با موهای بلند مشکی وسط دخترها ایستاده بود و برای بد و بیراه گفتن به پسرها تحریک‌شان می‌کرد. یکی از دخترها با اصرار همین دختر، مقنعه‌اش را پایین کشید. شانه به شانه‌اش ایستادم. پشتش به من بود؛ موهایش را مرتب کردم:
ـ چه موهای قشنگی. حیفِ این موها نیست که بیرون باشن؟
دختر به طرفم چرخید. چیزی نگفت. دختر سرگروه خودش را از بین بقیه بیرون کشید:
ـ خب چون قشنگه درآوردتشون دیگه. میخواد شهرو قشنگ کنه
جوابش را ندادم. شانه‌ی همان دختر را گرفتم:
ـ تو نه عروسکی و نه اسباب بازی و نه حتی مبلمان شهری! که مسؤول قشنگ‌تر کردن شهر باشی؛ تو انسانی، اجازه بده برای دستاوردهات تشویقت کنن نه موهای قشنگت
دختر سرگروه با دهن کجی موهایش را توی هوا تکان داد و صدای بچه درآورد:
ـ مرسی خاله. امر به معروف و نهی از منکر خوبی بود! همه‌مون متحول شدیم
طعنه‌های نیش‌دار
همه خندیدند؛ حتی من! و برگشتم کنار پیاده‌رو. ساعت یک و نیم ظهر بود و ایستگاه خلوت‌تر شده بود. چند پسر با لباس‌های مشکی و زنجیرهای طلایی که از گردن‌شان آویزان بود به دخترها نزدیک شدند. دختر سرگروه خودش را از بین بقیه جدا کرد و نزدیک آنها تلفن را روی گوشش گذاشت و بلند بلند مشغول صحبت شد. همه چیز آرام به نظر می‌آمد و داشتم سوار تاکسی می‌شدم که یکدفعه صدای بومبی همه را میخکوب کرد. به طرف ایستگاه برگشتم. زمین جلوی پای دختر سرگروه از رد ترقه‌های بمبی پسرها سیاه شده بود. خیلی عصبانی بود. آستین تنگ مانتویش را با زور بالا زد و به طرفشان دوید. سیلی‌شان زد. خندیدند و موهایش را کشیدند و هل‌اش دادند روی آسفالت! شهر واقعا زیبا شده بود!
دویدم و دستش را گرفتم:
ـ بریم توی اتاقک ایستگاه
دخترها خندیدند:
ـ خاله میخواد بزارتش تو گونی
دختر سرگروه واقعا ترسیده بود. به قول خودش فکر می‌کرد از بچه‌های بالا هستم. کارت خبرنگاری را که نشانش دادم کمی خیالش راحت شد. گفتم می‌خواهم یک کمی با هم درد و دل کنیم. رفتیم توی سالن ایستگاه و لباس‌های خاکی‌اش را تکاندم. آرام‌تر شده بود. کش موهایش را از مچ‌اش درآوردم و موهایش را بستم. چشم‌هایش را می‌دزدید و سرش توی گوشی بود. لپ‌تاپ را درآوردم:
ـ آماده‌ای یه گشتی تو آمریکا بزنیم؟
ـ آمریکا؟!
ـ مگه دنبال آزادی نیستی؟ موهاتو راحت دربیاری و زن و زندگی و آزادی
سرش را تکان داد. پایگاه اطلاع‌رسانی «ساندویژن» را جست‌وجو کردم تا آن گزارششان که آمریکا را برای ادعای نقض حقوق زنان در جوامع اسلامی به تمسخر گرفته بود برایش بخوانم:
ـ این دیگه ایرانی و نوشته‌ی جماعت آخوندی نیست. تحلیل و مطالب و آمار خودشونه. گوش میدی؟
خشونت جنسی
نزدیک‌تر نشست و به صفحه خیره شد. پاراگراف‌ها را بازتر کردم تا بهتر ببیند:
ـ سالانه بیش از ۵۰۰ هزار تجاوز به زنان و دختران بالای دوازده سال! در آمریکا انجام می‌شود و تعداد سایر خشونت‌ها علیه این گروه از جامعه بیش از ۳ میلیون مورد است. ۲۰ تا ۳۰ درصد زنانی که به بخش اورژانس بیمارستان‌ها مراجعه می‌کنند آثار ضرب و شتم روی بدن خود دارند.
طبق گزارش سال ۲۰۱۹ میلادی وزارت کشور فرانسه، از مجموع ۱۴۹ قربانی خشونت‌های خانگی در این کشور، ۱۲۱ نفر را زنان شامل می‌شوند. تعداد زنانی که بر اثر این خشونت‌ها جان خود را از دست داده‌اند با ۲۵ قربانی بیشتر، نسبت به سال ما قبل آن رشد ۲۸ درصدی را نشان می‌دهد.
در آلمان بنا به آمار ارائه شده از سوی پلیس جنایی این کشور، خشونت‌های خانگی به طور متوسط موجب می‌شود در هر ۳ روز یک زن جان خود را از دست بدهد. تنها در سال ۲۰۱۸ میلادی، ۱۲۲ زن در این کشور بر اثر خشونت خانگی جان باخته‌اند
در انگلستان گزارش‌ها حاکی از آن است که ۱۳۹ زن در ۲۰۱۷ میلادی در این کشور به دست مردانی از آشنایان خود کشته شده‌اند که دو پنجم آنها بر اثر خشونت شدید و بیش از حد جان باخته‌اند.
بی‌تفاوت به پشتی صندلی ایستگاه تکیه داد:
ـ خب که چی؟
ـ سری به بی بی سی بزنیم؟ بی بی سی فارسی. اونو که دیگه قبول داری؟
لب‌هایش را جمع کرد و نیم نگاهی به صفحه مانیتور انداخت. گزارش بی بی سی را که در جواب سوال مخاطبان ایرانی آماده شده بود برایش باز کردم:
ـ امی شعلان، تو دانشگاه کویین مری لندن، مدرس ادبیات انگلیسی و هنرهای دراماتیکه. اون رشته ادبیات رو تو دانشگاه کمبریج انگلستان دنبال کرد و در نهایت دکتری ادبیات فلسطین رو از دانشگاه کویین مری گرفت. حقوق زنان هم یکی از زمینه‌های تحقیقاتیشه. اون در پاسخ به سوال خبرنگار بی بی سی که پرسید «آیا در جوامع غربی، زنان به معنای واقعی با مردان برابر هستند؟» جواب جالبی داشت
ـ چی گفت؟
ـ بیا جلو. خودت بخون. این یکی فارسی نوشته شده.
تمدن معکوس
لپ‌تاپ را توی بغلش گذاشت و بلند شروع به خواندن کرد:
ـ زنان در غرب در چند دهه گذشته در تمامی جوانب زندگی اجتماعی خود به حقوق چشمگیری دست یافته‌اند اما شکی نیست که مبارزه برای برابری با مردان هنوز به پایان نرسیده. زنان غربی در مقایسه با گذشته از فرصت‌های اجتماعی بیشتری برخوردار هستند اما در غالب موارد دستمزد آنان از مردان (که در سطوح یکسان کاری هستند) کمتر است. این در حالی است که رسیدن به سطوح اجرایی رده بالا برای آنان دشوارتر است؛ همچنین شمار زنان در هییت‌های مدیره و موسسات حقوقی بسیار کمتر از مردان است.
با این حال، تصور اینکه فمینیسم ـ نهضت طرفداری از حقوق زن ـ در غرب، تنها روش رسیدن به آزادی برای زنان در جوامع اسلامی است، تصوری گمراه کننده است. با اینکه برخی فنون به کار برده شده در غرب احتمالا می‌تواند در جوامع شرقی نیز موفق باشد اما برخی دیگر، ناموفق خواهد بود؛ زنان شرقی باید راه و روش مناسب با روحیات، فرهنگ و آرمان خود را تعیین کنند.
صفحه را بالا کشید:
ـ یه نفر دیگه هم به این سوال جواب داده خاله! (این‌بار خاله را از سر صمیمیت گفت نه توهین)
ـ بله. ریم الف. مولف و مشاور در زمینه امور خاورمیانه و عضو انستیتو سلطنتی امور بین‌المل موسوم به چتم هاوس در لندنه. خب می‌شنوم
با دقت شروع به خواند جواب کارشناس دوم کرد:
ـ بله، در غرب حقوق زنان با مردان برابر است. اعلامیه حقوق بشر سازمان ملل متحد ضامن این حقوق است. قانون اساسی هر کشور غربی هم برای برابری کامل زن و مرد، منع تمام شکل‌های تبعیض را ضمانت می‌کند.
خندید و چشمک زد:
ـ قابل توجه شما. میگه مرد وزن اونجا برابر هستن و قانون حامی این موضوعه
زدم به شانه‌اش:
ـ بقیه‌شو بخونی متوجه میشی!
ادامه داد:
ـ از نگاه قانون هم ـ به جز برخی موارد که به زن حقوق بیشتری داده شده مانند حضانت فرزندان و پرداخت نفقه پس از طلاق ـ زن در وضعیتی برابر با مردان قرار دارد. جوانب مرتبط با جنسیت در قوانین جوامع غربی به طور دایمی در حال تکامل است. برای مثال در حالی که زنان غربی قانونا ملزم به گرفتن نام فامیل شوهر پس از ازدواج هستندغالبا به زنان این اختیار داده می‌شود که نام فامیل خود را انتخاب کنند.
اما در غرب هنوز حقوق افراد پایمال می‌شود و کتمان این موضوع که ما هنوز در دنیایی مردانه زندگی می‌کنیم دشوار است. حتی در غرب، شمار مردان نسبت به زنان در عرصه سیاسی، حکومتی، تجارت‌های کلان و ... بیشتر است.
لپ‌تاپ را از دستش گرفتم:
ـ تا حالا هیچ مطلبی از سایتای داخلی نبود؛ درسته؟
ـ خب راستش آره دیگه
ـ حالا می‌ریم سراغ سایت «سازمان ملی زنان» تا بخش‌هایی از مقاله‌ی «آمار خشونت علیه زنان در ایالات متحده» رو برات ترجمه کنم
آزادی آمریکایی
پاکت چیپس‌اش را باز کرد:
ـ آخرین اتوبوسم رفت
ـ با هم برمی‌گردیم. حالا گوش بده؛ اینجا به نقل از اداره آمار دادگستری نوشته: در سال ۲۰۰۵، یک هزار و صد و هشتاد و یک زن توسط شریک جنسی‌شان به قتل رسیدند؛ این قتل‌ها به طور متوسط روزانه ۳ زن است! از میان تمام زنان کشته شده در ایالات متحده، حدود یک سوم‌شان توسط شریک جنسی‌شان کشته شده‌اند!
براساس نظرسنجی ملی قربانیان جنایت که شامل جنایاتی است که به پلیس گزارش شده است، در سال ۲۰۰۶، دویست و سی و دو هزار و نهصد و شصت زن در ایالات متحده مورد تجاوز جنسی قرار گرفتند؛ این رقم روزانه بیش از ۶۰۰ تن است.
طبق اعلام اداره سرشماری ایالات متحده، حتی تعداد قابل توجهی از جنایات به دلایلی از جمله احساس قربانی مبنی بر اینکه هیچ کاری نمی‌توان/نخواهد کرد، و ماهیت شخصی حادثه، گزارش نمی‌شود.
ـ روزی شیصد تا زن؟
ـ ادامه‌شو بشنو: زنان جوان، زنان کم‌درآمد و برخی اقلیت‌ها به طور نامتناسبی قربانی خشونت خانگی و تجاوز جنسی هستند. زنان ۲۰ تا ۲۴ ساله درمعرض بیشترین خطر خشونت خانگی غیر کشنده هستند و زنان ۲۴ ساله و کمتر، از بالاترین میزان تجاوز جنسی رنج می‌برند که کمتر از ۵ درصد از این تجاوزها گزارش خواهد شد.
وزارت دادگستری تخمین می‌زند که از هر پنج زن، یک زن در طول سال‌های تحصیلی خود، تجاوز جنسی یا اقدام به تجاوز جنسی را تجربه می‌کند و کمتر از پنج درصد از این تجاوزها گزارش می‌شود.
دماغش را کشید و ابروهایش را بالا انداخت:
ـ راستش من اینا رو نمی‌دونستم؛ یعنی همیشه اونجا برام بهشت بود ...
ـ نه اینجا بهشته و نه اونجا؛ اما باید حواسمون باشه که کی داره سنگ دفاع از ما رو به سینه‌اش میزنه. سوزان فالودی یه نویسنده و روزنامه‌نگار آمریکاییه؛ شاید باورت نشه اما خطاب به زن‌های هم‌وطن‌اش که غرق شعارای پر زرق و برق فمینیسم و آزادی‌ان میگه: «اکنون شما آزاد و برابر هستید ولی هیچ وقت بدبخت‌تر از این نبوده‌اید!»
ـ بدبخت؟
ـ به نظرت اون آماری که با هم جست‌و جو کردیم و خوندیم چیزی جز بدبختیه؟ «رویترز» یه پایگاه خبری معتبره؛ این تیتر گزارششونو ببین: «اپیدمی مرگ‌بار آمریکایی: خشونت علیه زنان» به نظرت این گزارشیه که درباره یه کشور مدافع حقوق بشر و زنان باید کار بشه؟ حیف که خیلی دیر شده اما همین یه پاراگرافو برات ترجمه می‌کنم؛ گوش‌ات با منه؟
ـ آره
ـ براساس گزارش وی پی سی مستقر در واشنگتن، در سال ۲۰۱۹، زنان و دختران سیاه‌پوست بیش از دو برابر بیشتر از زنان و دختران سفیدپوست به قتل رسیده‌اند.
ـ اما این آزادی نیست؟
ـ بله؛ و این صورتِ واقعی آمریکا و غرب آزادی بخشیه که ما دخترا و زنای ایرانی ازش بی‌خبریم و در به در دنبالش می‌گردیم
دستش را گرفتم:
ـ لا إکراه فی الدین. تو حق انتخاب داری؛ که موهاتو بیرون بریزی یا بپوشونی اما ...
بغلم گرفت و محکم توی بغلش فشارم داد:
ـ فکر نمی‌کنم دیگه دلم بخواد برای آزادی آمریکایی بجنگم؛ همین.
پایان پیام/
منبع: فارس
کلیدواژه: آزادی زن زندگی آزادی حقوق بشر خشونت بر علیه زنان تجاوز خشونت خانگی ایالات متحده تجاوز جنسی خشونت ها بی بی سی حقوق زن
درخواست حذف خبر:
«خبربان» یک خبرخوان هوشمند و خودکار است و این خبر را به‌طور اتوماتیک از وبسایت www.farsnews.ir دریافت کرده‌است، لذا منبع این خبر، وبسایت «فارس» بوده و سایت «خبربان» مسئولیتی در قبال محتوای آن ندارد. چنانچه درخواست حذف این خبر را دارید، کد ۳۷۱۶۰۰۴۹ را به همراه موضوع به شماره ۱۰۰۰۱۵۷۰ پیامک فرمایید. لطفاً در صورتی‌که در مورد این خبر، نظر یا سئوالی دارید، با منبع خبر (اینجا) ارتباط برقرار نمایید.
با استناد به ماده ۷۴ قانون تجارت الکترونیک مصوب ۱۳۸۲/۱۰/۱۷ مجلس شورای اسلامی و با عنایت به اینکه سایت «خبربان» مصداق بستر مبادلات الکترونیکی متنی، صوتی و تصویر است، مسئولیت نقض حقوق تصریح شده مولفان در قانون فوق از قبیل تکثیر، اجرا و توزیع و یا هر گونه محتوی خلاف قوانین کشور ایران بر عهده منبع خبر و کاربران است.
خبر بعدی:
طوفانی که پرده‌ها را کنار زد
مردم در دنیای امروز و پس از جنایات عریان رژیم صهیونیستی و حمایت آشکار غرب به رهبری آمریکا از این جنایات، به مرحله‌ای از بیداری و آگاهی رسیده‌اند که دیگر به‌سختی می‌توان آنها را فریب داد. این آغاز ضربه‌ای سهمگین به حیثیت پوشالی غرب است که ماجراهای مهمی در پیش دارد.
به گزارش ایسنا، عباس شمسعلی در سرمقاله کیهان نوشت: این روزها تصاویر تکان‌دهنده‌ای از اعتراض گسترده دانشجویان دانشگاههای آمریکا به جنایت‌های رژیم صهیونیستی علیه مردم غزه و علیه سکوت و حمایت‌های آمریکا و سردمداران کشورهای غربی در قبال این جنایت‌ها پیش چشمان مردم دنیا قرار گرفته است، اعتراضی که با سرکوب خشن پلیس و نیروهای امنیتی آمریکا و بازداشت صدها دانشجو و تعدادی از اساتید معترض روبه‌رو شده است.
این قیام دانشجویان علاوه‌بر اینکه به صورت سریالی از چند دانشگاه به دانشگاههای مختلف آمریکا سرایت کرده است، حتی به کشورهای دیگر نیز رسیده است و دانشجویانی در فرانسه و استرالیا و... در حمایت از دانشجویان آمریکایی و در اعتراض به جنایات رژیم صهیونیستی به میدان آمده‌اند.
این اتفاقات اخیر در ادامه تظاهرات کم‌سابقه در ماه‌های گذشته در سراسر جهان نشان از برخاستن موجی عظیم از بیداری و آگاهی در بین مردم جهان پس از طوفان الاقصی و پس از عیان شدن بیش از پیش جنایات جنون‌آمیز رژیم جعلی صهیونیستی دارد، موجی که شاید کمتر کسی می‌توانست آن را پیش‌بینی کند.
طوفان‌الاقصی بود که در بیش از ۶ ماه گذشته، توانست ذهن بی‌اطلاع نگاه داشته‌شده مردم را در بسیاری از نقاط جهان متوجه نقطه‌ای از این زمین کند که یک رژیم جنایتکار طی ۷۵ سال با انواع حمایت‌ها و کمک‌های سیاسی، مالی، تسلیحاتی و... از سوی آمریکا و برخی دیگر از کشورهای غربی انواع جنایت‌ها را علیه یک ملت مظلوم و ستم‌دیده روا داشته بود.
این‌بار اما انواع و اقسام دستگاه‌های تبلیغاتی کشورهای غربی حامی رژیم صهیونیستی نتوانست این حجم از جنایت در ۶ ماه را از چشم جهانیان پنهان نگاه دارد. مگر می‌شود قتل عام و نسل‌کشی با این حجم و گرفتن جان بیش از ۳۴ هزار انسان بی‌گناه از جمله هزاران زن و کودک معصوم و تخریب وحشیانه خانه و بیمارستان را پنهان کرد؟ مگر می‌شود کشف صدها پیکر دست‌بسته از گورهای دسته‌جمعی داخل محوطه بیمارستان‌ها که به دست جنایتکاران صهیونیست به قتل رسیده‌اند را کتمان کرد؟
اکنون صدای مظلومیت مردم غزه به برکت خون کودکان بی‌گناه و آه مادران داغدیده فلسطینی به گوش مردم جهان رسیده است و وجدان‌های بیدار در اقصی نقاط عالم نمی‌توانند سکوت کنند. این را در تظاهرات مردم سراسر دنیا در حمایت از مردم غزه و محکومیت جنایات صهیونیست‌ها و در برافراشته شدن پرچم فلسطین در ورزشگاه‌ها و دانشگاههای دنیا می‌توان دید.
اکنون طوفان الاقصی پرده از چهره واقعی سردمداران پرادعای غرب برافکنده است و دیگر کسی نمی‌تواند ژست‌های تهوع‌آور انسان دوستانه یا نگرانی آنها از تضییع حقوق زنان و کودکان را باور کند.
وجدان‌های بیدار در دنیا می‌پرسند، اگر ادعای سردمداران کشورهای غربی در خصوص حقوق بشر، حقوق زنان و کودکان و در خصوص کرامت انسانی واقعی بود، چرا طی ۶ ماه گذشته نه‌تنها در برابر انواع و اقسام جنایت‌های رژیم صهیونیستی علیه مردم بی‌گناه و زنان و کودکان غزه سکوت کرده‌اند بلکه از هرگونه حمایت و تجهیز رژیم صهیونیستی نیز دریغ نکرده‌اند؟
این چهره واقعی و بی‌پرده سران آمریکا و دیگر رهبران غربی است که در برابر مردم دنیا قرار گرفته است. این واقعیت عیان شده نهادهای بین‌المللی از شورای امنیت سازمان ملل و سازمان‌های حقوق بشری و... است که سال‌ها با سکوت و انفعال خود در برابر رژیمی جعلی و سفاک، در نسل‌کشی مردم فلسطین دست خود را آلوده کرده‌اند. نهادهایی که گاه کوچک‌ترین مسئله داخلی در یک کشور در حوزه زنان و... را با انواع موضع‌گیری‌ها و دخالت‌ها مورد توجه قرار می‌دهند و گاه در برابر هزاران جنایت چشم می‌بندند.
و چه خوش‌باور بودند عده‌ای در کشورمان که فریب ادعا و ظاهر و ژست انسان‌دوستی و دفاع از حقوق بشر غربی‌ها و سازمان‌های بین‌المللی را خورده بودند! حال این خوش‌باوران باید پاسخ دهند مگر هزاران زن و کودک اهل غزه که بی‌رحمانه به خاک و خون کشیده شدند، زن و کودک نبودند تا مدافعان دروغین حقوق بشر نگران آنها شوند؟ مگر نهادهای غربی و بین‌المللی با تنظیم و تجویز و تحمیل اسنادی مانند ۲۰۳۰ خود را مدافع حقوق و شرایط زندگی کودکان دنیا نشان نمی‌دادند؛ اکنون این مدعیان دروغین در قبال سرنوشت کودکان مظلوم در غزه و به خون کشیده شدن جسم کوچک‌شان نگرانی و حساسیتی ندارند؟
این طوفان رسواکننده نقاب از چهره فریبنده و واقعی سران آمریکا، انگلیس، فرانسه، آلمان و بسیاری از کشورهای غربی انداخته است.
از سوی دیگر؛ همین اعتراضات گسترده دانشجویان آمریکایی، تبدیل به صحنه رسوایی و عیان شدن همه دروغ‌های سران آمریکا و غرب در خصوص آزادی بیان، کرامت انسانی، جایگاه دانشجو و دانشگاه و حتی زنان شده است.
بازداشت همراه با ضرب و شتم صدها نفر از دانشجویان و تعدادی از اساتید به جرم اعتراض آرام علیه جنایات اسرائیل و سکوت و حمایت آمریکا در قبال این جنایت‌ها، لشکرکشی و استقرار تیربار در صحن دانشگاه و تهدید به اخراج از تحصیل؛ آبرویی برای قبله آمال غربزدگان خوش‌باور باقی گذاشته است؟ حمله وحشیانه پلیس به دانشجویان دختر و کتک‌زدن و بر زمین کشاندن آنها در کجای حقوق بشر ادعایی آمریکایی‌ها و طرفداران چشم و گوش بسته آنها قرار دارد؟
اگر یک هزارم این برخوردهای وحشیانه علیه دانشجویان به‌ویژه دختران دانشجوی آمریکایی؛ در ایران رخ داده بود؛ اکنون از سخنگوی وزارت خارجه و دولت آمریکا و کشورهای غربی تا شورای امنیت سازمان ملل، از رسانه‌های غربی و سازمان‌های بین‌المللی تا برخی رسانه‌های غربگرای داخلی، از هنرپیشه‌های هالیوودی تا برخی سلبریتی‌های وطنی مشغول سبقت گرفتن از یکدیگر در سیاه‌نمایی و هجمه علیه جمهوری اسلامی بودند، اما اکنون نه از فلان هنرپیشه آمریکایی مثلاً نگران زنان ایرانی که در اغتشاشات سال ۱۴۰۱ موضع‌گیری می‌کرد و نه از سلبریتی‌های داخلی و نه از رسانه‌های وابسته، صدای اعتراضی در سرکوب بی‌رحمانه و وحشیانه دختران و پسران دانشجوی آمریکایی به گوش نمی‌رسد.
گاه وقتی در ایران یک استاد دانشگاه پس از ۴۰ سال تدریس در یک روال قانونی بازنشسته می‌شود، انبوه رسانه‌های داخلی و خارجی نظام را به خفقان و مخالفت با علم محکوم می‌کنند،
حال باید دید این رسانه‌ها درباره به زمین کوبیدن استاد زن آمریکایی توسط پلیس و دستبند زدن به وی در محوطه دانشگاه تنها به جرم اعتراض به جنایات اسرائیل نظری ندارند؟
کاش دلباختگان ساده‌اندیش غرب در داخل؛ اکنون که وجدان‌های بیدار در دنیا به میدان آمده‌اند اندکی با خود خلوت کنند و از خود بپرسند، این همان نظام ارزشی غربی و قبله آمالی بود که به هر بهانه‌ای آن را چماق کرده و بر سر منتقدان غرب می‌کوبیدند؟
این واقعیت است که مردم در دنیای امروز و پس از جنایات عریان رژیم صهیونیستی و حمایت آشکار غرب به رهبری آمریکا از این جنایات، به مرحله‌ای از بیداری و آگاهی رسیده‌اند که دیگر به‌سختی می‌توان آنها را فریب داد. این آغاز ضربه‌ای سهمگین به حیثیت پوشالی غرب است که ماجراهای مهمی در پیش دارد.
انتهای پیام
پلمب بیمارستان محب مهر به دلیل کشف حجاب صحت ندارد